این دور، دور حیز است ، وضع متی که دارد

باد بروت مردی غیر از سرین که دارد

آثار حق پرستی ختم است بر مخنث

غیر از دبر سرشتان سر بر زمین که دارد

هر سو به حرکت نفس مطلق عنان بتازید

ای زیر خرسواران پالان و زین که دارد

زاهد ز پهلوی ربش پشمینه می فروشی

بازار نوره گرم است این پوستین که دارد

رنگ بنای طاعت بر خدمت سرین نه

امروز طرح محراب جزگنبدین که دارد

بر کیسهٔ کریمان چشم طمع ندوزی

جز دست خر در این عصر در آستین که دارد

از منعمان گدا را دیگر چه می توان خواست

تن داده اند بر فحش داد این چنین که دارد

خلقی وسیع خفته ست در تنگی سرینها

جز کام این حواصل دامن به چین که دارد

یک غنچه صدگلستان آغوش می گشابد

مقعد به خنده باز است طبع حزین که دارد

از بسکه دور گردون گرداند طور مردم

تا پشت برنتابد بر زن یقین که دارد

ادبار مرد و زن را نگذاشت نام اقبال

یک کاف و واو نون است تا کاف و سین که دارد

آن خرقه ای که جیبش باب رفو نباشد

بردار دامنی چند آنگه ببین که دارد

در چارسوی آفاق بالفعل این منادی ست

لعل خوشاب باکیست در ثمین که دارد

جز جوهر گرانسنگ مطلوب مشتری نیست

ساق بلور بنما جنس گزین که دارد

سرد است بی تکلف هنگامهٔ تهور

کر کن تفنگ و خوش باش جز مهر کین که دارد

بیدل به تیغ و خنجر نتوان شدن بهادر

لشکر عمود خواهد تا آهنین که دارد